Co to jest pasieczysko?

PASIECZYSKIEM nazywamy miejsce, w którym ustawiamy ule w pasiece na odkrytej przestrzeni. Dawniej nazywano je TOCZKIEM zaś PASIECZYSKIEM zadaszone i często lekko zabudowane miejsce pod którym ustawiano ule.

Wiadomo, że znalezienie idealnego miejsca pod pasiekę i urządzenie pasieczyska zgodnie ze wszystkimi założeniami i przykazaniami jest niezmiernie trudno i często niemożliwe. Powinniśmy jednak dążyć do tego aby spełnić jak najwięcej warunków.

Jak urządzić idealne pasieczysko stacjonarne?

1. Pasieczyska nie powinniśmy zakładać nad większą wodą o czym pisaliśmy już w poście o wyborze terenu pod pasiekę. 
2. Powinniśmy wybierać raczej dolinę niż wzgórze. Dolina jest zazwyczaj bardziej zaciszna o ile nie schodzi do niej zimne powietrze zwłaszcza wiosną.
3. Uważać należy również na parowy, miejsca w pobliżu rzek i między wysokimi budynkami. Są to zazwyczaj miejsca gdzie chodzą zimne prądy powietrza.
4. Jeżeli mamy teren górzysty wybieramy stok południowy. Jeżeli nie mamy takiej możliwości stok wschodni lub zachodni – nigdy zaś północny. Długo utrzymujące się zimno na takiej ekspozycji powoduje, że pszczoły później i słabiej dochodzą do siły.
5. Pasieczysko powinno być ogrodzone. Ogrodzenie chroni dzieci i zwierzęta domowe przed wejściem na jego teren i narażeniem się na pożądlenie. Zabezpieczenia też ule przed szkodami i zniszczeniami jakie mogą wyrządzić zwierzęta ulom. Zapobiega również po części dostępowi do pszczół osobom niepowołanym.
6. Dla naszej wygody i bezpieczeństwa teren pasieczyska powinien być wyrównany. Zapobiega to również rozmiękaniu i schładzaniu terenu przez stojąca w nierównościach wodę, głównie po wiosennych roztopach.
7. W zacisznym miejscu pasieki powinno stać poidło. Będziemy o nim pisać w poście na jego temat.
8. Ule powinny być ustawione w taki sposób aby pszczoły zwłaszcza wylatujące i wlatujące do ula nie napastowały ludzi i zwierząt gospodarskich. 
9. Nie ma jednoznacznych przepisów na temat odległości uli od innych posesji. Przyjmuje się umownie, że odległość od najbliższej, sąsiedniej nieruchomości i od drogi mało uczęszczanej powinna wynosić min. 10 m a od drogi ruchliwej min. 20 m.
10. Jeżeli nie mamy możliwości na spełnienie warunków odległości, należy pasiekę odgrodzić od sąsiada lub drogi przeszkodą wysoką na ok. 2,5 m aby pszczoły lecąc musiały wzbić się wyżej i nie drażnić ludzi. Przeszkodą taką może być gęsty parkan, żywopłot, niskie drzewa owocowe lub wysokie rośliny jednoroczne np. słoneczniki, fasola tyczkowa, kukurydza itp.
11. W miarę możliwości wylotki nie powinny być skierowane w stronę działki sąsiada lub ruchliwej drogi. Gdy nie mamy takiej możliwości – patrz punkt wyżej.
12. Miejsce przyszłego pasieczyska powinno być spokojne – zwłaszcza późną jesienią i zimą. Nie powinno znajdować się blisko warsztatów, obejścia ze zwierzętami gdzie cały rok panuje ruch, wybiegu dla zwierząt, które przechodzą po zamarzniętej ziemi w pobliżu uli wywołując drgania. Do stałych hałasów pszczoły się przyzwyczają ale zgodnie ze swoją naturą preferują miejsca spokojne.
13. Ule powinny być osłonięte od zimnych, gwałtownych wiatrów – zwłaszcza północnych i wschodnich. Powodują one wychłodzenie uli często również i na wiosnę kiedy ciepło w ulu jest niezbędne do wychowu czerwiu. Stronę północną i południowa można obsadzić niskimi drzewami lub krzewami: wiśnia św. Łucji ( antypka ), grochownik żółty ( akacja żółta ). 
14. Jeżeli mamy większy teren i urządzamy stałe pasieczysko możemy je obsadzić roślinami miododajnymi:
    drzewami: lipami, kasztanowcami, akacjami,
    niższymi: wierzbą iwą, leszczyną, śnieguliczką, kruszyną, tawuła, bzami ( lilakami ), suchodrzewem, żylistkiem, porzeczkami..
    Aby  mieć osłonę zimozielona sadzimy: jodły, świerki, żywotniki. 
15. Miejsce nie powinno być wilgotne. Wilgoć zwłaszcza na wiosnę ochładza otoczenie i pszczoły później dochodzą do siły. 
16. Przed ulami idealnie było by wysypać drobny żwirek lub grubszy – niepylący piasek. Jeżeli nie mamy takiej możliwość należy utrzymywać w tym miejscu niską, często koszoną trawę. Łatwo wtedy dostrzec to co pszczoły wyrzucają z ula i w ten sposób również mieć wgląd na stan rodziny pszczelej.
    Utrzymywanie przed wylotami suchej, grabionej ziemi nie jest wskazane, ponieważ taka ziemia, zwłaszcza w gorące dni, mocno pyli i wracające do uli pszczoły obładowane nektarem lub pyłkiem, kiedy na niej usiądą dodatkowo unurzają się w pyle. Nie mają wtedy siły wzbić się do wylotka i często giną zjedzone przez inne zwierzęta.
17. Ule powinniśmy również chronić przed nadmiernym upałem w ciągu lata. W tym okresie bardziej wskazany jest chłód. Zapobiega to częściowo rójce i nie powoduje przestojów w pszczelej pracy z powodu przegrzania wnętrza ula. Pszczoły nie muszą marnować czasu na wentylowanie i schładzanie ula tylko latają za pożytkiem.
    Można to osiągnąć sadząc np.  niskie drzewka owoce lub szpaler fasoli tyczkowej od strony południowej.
    Z cieniem również nie można przesadzić. Ule nie mogą stać w głęboki cieniu, gdzie nigdy nie dochodzi słońce. Najlepszy jest delikatny półcień.
    Drzewa powinny zostawić również wystarczająco wolnej przestrzeni pomiędzy swoimi koronami aby pszczoły mogły swobodnie wlatywać i wylatywać nawet podczas wiatrów. 
18. Ule powinny stać w pewnej wysokości nad ziemią i mieć zabezpieczone nóżki przed gniciem. Każdy ul powinien mieć osobną podporę z cegieł, płytek itp.
    Błędem jest stawianie kilku uli na jednej długiej podpórce ponieważ jeżeli nawet przez przypadek potrącimy jeden ul, drganie przenosi się na wszystkie i niepokoi pszczoły.
19. Blisko pasieczyska powinniśmy przeznaczyć jakieś miejsce lub zabudowanie na składzik sprzętu pszczelarskiego, ramek pszczelich i znaleźć miejsce do odwirowywania miodu. Im bliżej uli będzie znajdować się takie miejsce – tym dla nas wygodniej.